Mijn wereld op zijn kop.

Vanmiddag om 13:00 uur had ik een afspraak bij de oncoloog en later op de bestralingsafdeling om de behandeling te plannen. In een slakkegangetje rij ik naar het ziekenhuis, met mijn campertje. Nee ik blijf niet overnachten maar het voelt goed en veilig mijn eigen plekje bij me te hebben. Met lood in mijn schoenen ga ik het ziekenhuis binnen naar de juiste afdeling. Maar ... zo slecht als de vorige afspraak in Kuusankoski ging, zo goed ging deze in Kotka. Ze hadden zelfs een tolk laten komen. Hoe ze het geflikt hebben, ik weet het niet, maar ze hadden in de computer staan dat ik Duits spreek. Dus was daar een Duitse tolk aanwezig. Ik maakte hem al gauw duidelijk dat ik ik wel Duits versta, maar niet spreek. Verbazing alom.   Maar het ijs was wel meteen gebroken. Die tolk heeft er nog een tijdje voor spek en bonen bijgezeten en is toen maar weer weggegaan. De dokter begon met te vragen hoe ik me voel. Ik zei dat ik me prima voel en helemaal niet ziek. Ik heb alle vragen van m

Vannacht wakker geworden van de pijn onder mijn oksel. Zo ineens uit het niets keiharde pijn. Het ging wel snel weer over. Daarna ging ik denken wat ik anders had gedaan gisteren. Bij nordic walking had ik voor het eerst een regenjas aan, en dat zweet natuurlijk. En ik heb mijn haar gekleurd. Verder kan ik niets bedenken wat anders was dan de vorige dagen. Ik heb ook nooit eerder pijn gehad aan de wonden of onder mijn oksel. Vandaag in de loop van de dag kwam die pijn regelmatig terug en tegen de avond was het zo vaak dat het echt storend was in mijn dagelijkse doen. Zowel in rust als met beweging, het maakt geen verschil. De periodes tussen de pijn wordt steeds korter. De pijn duurt nooit lang maar is wel heel heftig. Weer een punt bij op mijn lijst voor als ik dinsdag dat gesprek met de arts in het ziekenhuis heb.

Rechts een D cup en links een B cup. Kan je je dat voorstellen? Lelijk? Ja echt lelijk. Ze hebben me daar toch een grote hap uit die borst gesneden. En ja, dan wordt ze kleiner, veel kleiner. En dan de littekens ook nog, eentje pontificaal bovenop mijn borst en een ander onder mijn oksel. Van die laatste heb ik toch nog een beetje last,  vaak een trekkend gevoel. Vandaag ben ik voor de eerste keer weer gaan zwemmen na de operatie. En deugd dat dat deed! Ik had vantevoren besloten om niet mijn volle kilometer te zwemmen, de wonden zijn tenslotte toch nog recent. 500 meter zou moeten volstaan voor de eerste keer. De eerste 50 meter deden een beetje pijn aan mijn borst, maar daarna ging het beter. Na het zwemmen nog even de sauna in geweest maar niet zo heet gestookt als gewoonlijk. Nu weer thuis en afleiding zoeken. Zaterdag heb ik de YKI test (het nationaal examen in de Finse taal), maar concentreren om me voor te bereiden, kan ik niet. Het examen ga ik doen, daar heb ik z

6 juli 2016 was de laatste dag van mijn onbezorgde leven. Het leven lachtte me toe, ik genoot van elke dag, van elk moment. De vrijdheid die ik ervoer als ik met mijn campertje rondtrok, is onbetaalbaar. Genieten met een hoofdletter. Hoe anders werd alles de volgende dag. Alles in één klap weggeveegd.  Hoe lang zat die rotkanker al in mijn lijf? En nu... nu doe ik de meeste dingen die ik op de planning had staan. Veel ook niet, want dan moet ik weer naar het ziekenhuis, dan weer bloedprikken, enz... De leuke dingen die ik doe, waar ik zo van kan genieten, .... ik doe het nog wel, maar de glans is eraf. Als een zombie doe ik wat ik gepland had, Als een zombie ben ik aanwezig, zonder emoties. Alles glijdt langs me heen. Ik ben er, maar ik ben er ook niet. Fijn dat het zomer is, dat ik met mijn campertje wegkan. Ook al is het dan op een zombiemanier. Voor het eerst zie ik op tegen de lange donkere winter hier in Finland. Terwijl ik de voorbije jaren zo uitkeek naar de eerste

Wat vond ik in mijn brievenbus met de slakkenpost? Juist ja, een papier met een afspraak voor in het  ziekenhuis op de afdeling oncologie. Vrijdag moet ik eerst bloed laten prikken hier in het gezondheidscentrum en dan de dinsdag erna  in de namiddag heb ik een afpraak bij de oncoloog in Kotka. Een uurtje later moet ik me dan melden op de afdeling waar de bestralingen gaan plaatsvinden, daar worden de voorbereidingen voor de bestralingen gedaan. Men gaat er dus van uit dat ik zomaar ja en amen overal op zeg. Ik heb zelfs nog niet eens een arts gesproken, niemand heeft mij enige uitleg gegeven. Mijn vragenlijst wordt met de dag langer en langer. Die arts zal het mogen horen ! Ik ga daar niet eerder weg vooraleer ik een duidelijk antwoord op al mijn vragen heb. Ik heb me ondertussen voldoende ingelezen in de materie om te weten wat er allemaal kan en mogelijk is. Hij (of zij) zal snel merken dat ik niet met me laat sollen.

Gisteren dus weer naar het ziekenhuis voor de uitslag van het tumoronderzoek en wat de behandeling gaat worden. Daar aangekomen, blijkt dat mijn contactpersoon met vakantie is. Ik kom terecht bij een vervangster. Ik moest alles zelf vragen, wat de resultaten van het onderzoeken waren, of de weggenomen poortwachterklier nog grondiger onderzocht was, of de snijranden zuiver waren, enz.... enz ... En dan ging ze dat opzoeken, en kreeg ik antwoord. Ze wist zelf echt totaal niks ! Het enige wat ze zelf zei, was dat de tumor nog hetzelfde was als voorheen ???!!! Euh.... hoe was die dan ??? Het enige wat ik wist, was dat die 7mm was. Dus ging ik verder vragen, ik moest echt alles eruit trekken. En dan keek ze op een papier, en las ze voor wat daar stond. Ja zeg, aflezen van een blad kan ik zelf ook wel! Ik vroeg of ik dat papier mocht zien; Ze leek blij dat ik verder geen vragen stelde en duwde het papier onder mijn neus. En daar stond de uitslag voor me, zwart op wit! Hormoonge

11 augustus 2016 Donderdag is het vandaag, en het wachten maakt me gek. Nog 5 dagen, het word hoe langer hoe moeilijker. Wat ga ik te horen krijgen? Ga ik chemotherapie nodig hebben of niet? In de lymfeklieren zaten geen uitzaaiing, maar dat was een vluchtig onderzoek tijdens de operatie. Er zou nog een grondiger onderzoek volgen. Dus toch nog kans dat er daar wel uitzaaiingen zitten. Of uitzaaiingen via de bloedbaan, is ook mogelijk. En dan is er niets aan te doen. Borstkanker kan via de bloedbaan uitzaaien naar de botten, de lever, de longen en de hersenen. Wat als ik nu heel slecht nieuws krijg? Wat als het een heel agressieve tumor is? Wat als ik niet meer te genezen ben? Ik durf geen plannen meer te maken, en ik wil zo graag !! De muren komen op me af, mijn gedachten blijven malen. Ik wil zo graag genieten van al het moois wat het leven te bieden heeft. Ik wil zelf ertoe bijdragen dat ik genees. Ik wil niet machteloos wachten en toezien. Ik wil niet de regie v

Een veganistische picknik in Kouvola werd vandaag georganiseerd. Op het laatste moment besloot ik ernaar toe te gaan. Ik voel me fit genoeg. En het was tof. Superleuke mensen ontmoet en lekker gegeten en gedronken. De ene wonde onder mijn oksel doet af en toe wat pijn. De wonde op mijn borst, daar voel ik helemaal niets. En dan het gat waar de drain heeft gezeten, dat jeukt. Kortom.... alles geneest mooi. D-day is nog 'ver' weg (16 augustus), dan krijg ik de uitstlag. Ik plan mijn dagen ervoor zo vol mogelijk met leuke dingen zodat ik er niet of weinig aan denk, er is toch niets aan te veranderen, kan alleen maar wachten voorlopig.

Er zit een drukverband rond mijn borsten en mijn hele bovenlichaam. Vandaag mag dat er af en ik moet nu een heel stevige beha (sportbeha) dragen, dag en nacht. Met het drukverband, zit niet echt comfortabel. Nog niet echt sexy, maar toch al een hele verbetering, en comfortabeler.

De tekst hieronder komt van internet, onderaan staat de bronvermelding. Je zou dus een knobbeltje in de borst pas kunnen voelen als de kanker al 8 jaar aanwezig is en de tumor tussen 5 en 8 mm is.   De tumor bij mij was 7 mm en ik voelde niks. De verpleegkundige voelde niks, en de chirurg voelde niks. Enkel op mammaografie en echografie was het (goed) zichtbaar.  Hoe verklaart men dat men een knobbeltje kan ontdekken enkele maanden nadat men een mammografie heeft uitgevoerd ?   - Dat kan te maken hebben met een hogere groeisnelheid van de tumor dan gemiddeld. Een tumor verdubbelt om de 100 dagen in volume. Wanneer men vertrekt van een "zieke" cel in de borst, is er gemiddeld 8 jaar nodig vooraleer de tumor klinisch opspoorbaar is door palpatie. - Na twee jaar zijn er nog altijd minder dan 1000 kankercellen. Zij kunnen dan nog altijd verdwijnen door de immuunreactie van ons organisme. - Op het einde van het vijfde jaar bereikt de massa 1 mm³ (1

Er is vanalles en nogwat onderzocht in mijn bloed. Mijn bloedgroep is bepaald en is nog steeds A positief. Tumormarkers zijn bepaald op 22 (tussen 0 en 32 is normaal) Een tumormarker is een bepaalde stof die in het bloed voorkomt bij kanker.  De tumormarkers worden vooral gebruikt voor het vervolgen van de kanker bij een patiënt. Als voor én na de behandeling de tumormarker gemeten wordt, kan beoordeeld worden of de behandeling effect heeft / heeft gehad. De tumormarker zal na een succesvolle behandeling een lagere waarde hebben. Als langere tijd na behandeling de tumormarker weer begint te stijgen, is dat een aanwijzing dat de kanker terugkeert. Bron : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tumormarker

Donderdag 4 augustus 2016. De derde dag na de operatie is aangebroken. Ik zou gisteren naar huis gemogen hebben maar omdat ik alleen woon en geen hulp in huis heb, mocht ik gerust een dag langer blijven. Geeft me wel een veilig gevoel. Ik mag vandaag voor het eerst douchen, heerlijk. Haartjes gewassen en heerlijk opgefrist hijs ik me in een propere ziekenhuispyama. Er zit een drain in de wonde waar de poortwachterklier is weggehaald. Dat doet vreselijk pijn nu, het is een redelijk dikke slang die erin zit (een kleine centimeter in doorsnee). Daarna gaat men die eruit halen. En daarvoor krijg ik een extra pilleke als pijnstilling. Ik neem dit toch maar. Even later op bed liggen en ik moet diep en rustig ademen want het gaat pijn doen, zegt de verpleegster. Ik doe braaf wat ze zegt en ja het doet pijn, heel veel pijn. Ik voel dat ze het eruit trekt en het zit best diep in mijn borst, ik voel het een hele weg afleggen. Dan wordt dat gat afgedekt met een pleister en de pijn dreunt n

3 augustus 2016. Gisteren was de operatie. Tumor van 7 mm weggehaald, geen uitzaaiingen naar de lymfeklieren en de snijranden zijn zuiver. Dit gaat nog wel uitgebreider onderzocht worden en de uitslag krijg ik binnen twee weken. Ik heb vannacht redelijk goed geslapen, alleen mijn maag ligt nog steeds in een knoop (overgeefgevoel). Heb hoofdpijn en ben draaierig. En ja daar moet ik weer overgeven. Ik krijg er medicijn voor in mijn infuus en daarna gaat het beter. 's Morgens weer op de stoel voor een plasje. En zowaar er komt wat uit. Daarna krijg ik een echografie van mijn blaas om te zien of ze leeggeplast is. Dat is niet het geval en dus wordt er een catheter geplaatst omdat de blaas leeg gemaakt moet worden. Er komt nog heel veel uit en daarna word de catheter weer verwijderd. Om 9:00 uur ga ik onder begeleiding van de verpleegkundige naar wc in de gang en daar gaat wel alles beter. Er is ook een wastafel en ik wordt geholpen met wassen. Weer op de kamer volgt er weer

Dinsdag 2 augustus 2016. Ik moet 's morgens om 7:30 in het ziekenhuis hier in het dorp zijn. Natuurlijk ben ik te vroeg, maar ik hoef niet lang te wachten. Ik meld me op de afdeling en mag even in de wachtkamer gaan zitten. Daar staan comfortabele zetels, speelt een televisie en liggen tijdschriften om te lezen. Even later komt een verpleegster me halen en neemt me mee naar een kamertje. Ik ga hier even een crossposting doen, want ook in mijn emigratieblog wil ik de verschillen met een ziekenhuis in België en in Finland duidelijk maken. In dat kamertje mag ik me uitkleden. Mijn kleding gaat in een mand, alsook mijn schoenen en ondergoed. Aan mijn tas gaat een label en ze vraagt of ik waardevolle spullen bij me heb. Die gaan in een apart zakje en wordt op kantoortje bewaard. Alles wordt genoteerd en ik zet een paar handtekeningen. Ik krijg een wegwerpslip aan en steunkousen en een pyama van het ziekenhuis. Eigen kleding/pyama's zijn niet toegestaan. Ik krijg nog een kato

Om 8:00 uur gaat de naald erin (mijn borst wordt eerst verdoofd) en die naald blijft er voorlopig inzitten. Daarna naar de afdeling isotopie (nucleaire geneeskunde). Ik ben te laat omdat het steken van die naald plus daarna nog 2 mammografiefoto´s nemen, langer duurde dan verwacht. Dus moet ik wachten, zo ongeveer een drie kwartier. In de wachtruimte zit één andere vrouw die de hele tijd non stop tegen me aan het babbelen is. En waarvan ik 95% niet versta. Ik knik op gepaste tijden en gooi er af en toe wat Finse kreten tussen, zoals 'no niin, kyllä, joo, ...' Na een half uur gaat haar telefoon, nog voor ze opneemt ratelt ze door tegen mij 'wie zou dat kunnen zijn, misschien die of die, of misschien ... blablabla. Ze neemt op en ze ratelt nu in haar telefoon. Oef... ik neem een tijdschrift en probeer wat te lezen. Dan is haar telefoongetater ten einde en zonder naar adem te happen gaat ze verder tegen mij, ondanks dat ze ziet dat ik 'lees'. Eindelijk komt een