Mijn wereld op zijn kop.

Om 17:30 uur zou de verpleegster komen en de spuiten moeten elke dag op hetzelfde uur gegeven worden. Om 18:00 uur was er nog steeds niemand, weer gebeld met de organisatie (wit-gele kruis van Essen België),  jaja ze is onderweg. Om 18:30 nog steeds niemand. Wederom gebeld, jaja ze is onderweg. De eerste dag helemaal niet komen opdagen en nu dit weer. Hoe serieus kan je dat nemen? Niet dus! Ik zat er inmiddels zowat helemaal door en voor mij hoefden die spuiten niet meer. Ik had er absoluut geen vertrouwen in. En dan om 18:40 uur ging de bel, meer dan een uur te laat. Bleek dat de verpleegster had doorgekregen dat ze gewoon ergens tussen 17:00 en 21:00 hier moest zijn. Onvoorstelbaar !!! Ik werd toch nog maar eens met mijn neus op de feiten gedrukt hoe fijn het is in Finland te wonen. Daar is zoiets geheel ondenkbaar. Ik heb dan toch nog een spuit gekregen en de tweede dag was ze er op het (rechtstreeks met haar) afgesproken uur. 10 spuiten moet ik krijgen. De eerste was

Gisteren nog meteen de dagelijkse spuiten geregeld. De verpleegster zou komen tussen 17.00 en 21:00 uur. Om 21:05 hing ik weer aan de telefoon, er was nog niemand. De desbetreffende verpleegster werd opgebeld en toen bleek er één of andere vergissing te zijn en zou ze pas een dag later voor het eerst komen. Het kon nog wel, maar dan na 22:00 uur. Dat werd me echt toch te laat. Dan maar een dag later starten, vandaag dus om 17:30 uur.

Mijn knieoperatie is achter de rug. Om 5 uur vanmorgen vertrok ik samen met mijn ouders om me om 7 uur aan te melden bij het onthaal. Na afloop mag/kan ik zelf niet rijden. Om 8:00 uur werd ik geopereerd en om 13:00 uur kon ik het ziekenhuis alweer verlaten. Als verdoving kon ik kiezen, volledige narcose of epidurale anesthesie (ruggenprik). Ik koos voor een ruggenprik, tenslotte heb ik in augustus nog maar pas een narcose gehad. Het duurde lang voordat het lukte en de anesthesiste moest een langere naald halen. Daarna werden mijn benen gevoelloos en kon ik alles op een computerscherm volgen. Veel kon ik er niet op herkennen, de binnenkant van mijn knie. Dan, voordat ik het goed en wel besefte, was de operatie voorbij. En dan ineens zag ik een been loodrecht omhoog voor mij verschijnen: Ik dacht ´hé een been, hoe komt dat hier´. En toen besefte ik dat het mijn eigen been was. Nooit geweten dat ik zo lenig was. Het werd omzwachteld door een hoop windels.  En daarna w

Vertrokken naar het zuiden voor de winter. Ik wil niet in dat zwarte gat vallen en daar is maar 1 middel voor ... op stap met mijn camper. Onderweg van Finland naar Portugal, via Nederland en Belgie, ging het mis. Vorige week woensdag was ik met mijn dochter en haar gezin in centerparcs en genoten we van waterpret in het subtropische zwembad. Ik genoot ervan maar in de wildwaterbaan ging het mis.Vanuit zijzit werd ik plots met het water meegesleurd, waardoor mijn linker onderbeen verdraaid werd naar buiten toe. Ik ging en mijn been bleef achter en volgde veel later (daar leek het nog het meeste op). Pijn, verschrikkelijk veel pijn. Het lopen daarna ging, maar deed pijn. De nacht erop heel slecht geslapen door de pijn. Daarna ging het elke dag en nacht iets beter. Tot gisteravond het ineens weer meer pijn deed. En ook vorige nacht weer erger. Vandaag een bezoekje aan mijn oude huisarts gebracht en het was meteen duidelijk. Ik moet een operatie ondergaan aan mijn knie